Trip na Nový Zéland 2/2
PARK
Co se mi na středisku líbilo, byla skutečnost, že se ihned od začátku stavěl terrain park, jak snowparku na NZ řikají. Parčík to nebyl největšíi, sněhu bylo málo, ale lepší než drátem do oka. Měl ho na starosti Ryan Griss, o němž ještě bude řeč. Před sezonou připravil v dílně fakt velkej arsenál beden, railů a dalších srandiček, které pak v parku po celou sezonu různě obmněnoval. Zkrátka pořád se snažil, aby bylo něco nového. Nikdy nestavěl překážku bez pořádný platformy a bezpečnýho dopadu. Všechno bylo každé ráno shejplí rolbou a odrazy dodělaný jeho magickou lopatou, kterou si sám navrhnul.
Tenhle týpek je prostě profík. Posledních pět let pracuje jako shaper a rolbař nejen na Zelandě, ale i v USA v Snowsummit a Snowbird, kde se dost přiučil. Trávit čas s tímhle človíčkem na horách byla vážně pohoda. Jediný co dost zásadně v parku chybělo byl skok. Dlouhou dobu se čekalo na pořádnej sníh, pac Ryan zvyklej placat macky s deseti patnácti metrovým tablem odmítal stavět drobečka. Začátkem srpna, když sněhu na skok bylo stále málo jsem ho aspoň překecal na menší skůček s plošinkou 6-7 metrů. Hodně jsme ho nakoply a když jsme si zvykli na tvrdej dopad, dalo se skákat tak 13 metrů.
Nejlepší podoba parku byla po závodech tak v půli srpna. Stál zde již zmíněný skok a pak rozsáhlá jibbiningová osada rozdělená na mini park a experts only area.
V miniparku byly dvě platformy. Na první byla rovná bedýnka a dvoumetrovej step up railik. Na druhý platformě byl menší čtyřmetrovej rail, barel na olíčka, taletapy atd a šikmá bedna. Experts only area byla o dost zajímavější. Začínala platformou se street railem(7m) a lámanou bednou, dále následovala krásná dlouhá, vysoká tak 4 m a osmimetrová bedna. Kdo měl chuť, mohl ochutnat mail box či krásně postavenej C-rail tak ve dvou metrech. Celej park končil opravdu originální multifunkční překážkou. Byl to takovej širší než delší corner s dopadama na všechny čtyři strany, na jehož vrcholu byla pyramida z barelu na rock’n'rolly, handplanty atd. V záloze byly ještě připravený i jiný překážky jako třeba 3m vysoký áčko či 12m dlouhý zetko. Ale bohužel však nebylo dost sněhu. Freestyle snowboarding je na Zélandě soustředěn opravdu převážně do okolí Queenstownu. Tudiž tenhle náš park, obzvlaště ta experts area, zde většinu času zel prázdnotou. Jen na víkend sem jezdili týpci z Christchurch a k vidění byly pěkny sérky. Větsinou jsme však v parku byli sami s Rayenem. Asi tři tejdny před koncem zimy si Ryan zrakvil koleno při photoshootingu pro Nz snow mag, když postavil zabijáckej mega skok přes boudu od vleku, kterej měl opravdu mikro dopad. No a jelikož se jednou netrefil, ježdění pro něj bohužel na tuhle zimu skončilo. No a pač jsem byl jedinej kdo měl s parkem krom něj co dočinění, dostal jsem tu magic lopatku a stal se ze mě shaper.
O tom že budu pánem svýho parku jsem samozřejmě vždycky snil, ale realita je jiná než sny. Starat se poctivě o 13 překážek byla totiž pěkná dřina. Musel jsem brzo vstát, celej park obambusovat a omotat lanem, označit a vyšejpnout odrazy a pak teprve sem moh otevřít. Kolem třetí, když už byla velká břečka, tak to zase šejpnout a všecny bambusy zase zpakovat. Dát pokyn rolbaři co a jak upravit. Občas mi pomohli skipatrolaci nebo Kamca, ale většinu času sem to dělal celý sám.
LIDÉ
Stát se součástí týmu jaky byl v Porters byla opravdu pocta. Pracovali jsme s lidmi z celého světa ( USA, Japonsko, UK, Švédsko, Německo…..) Celé crew velel Uli, původem Rakušák celkem prřísnej pan boss, ale žádná kancelařská krysa. Šutry ze sjezdovky sbíral jako každej jinej.
Našim přímym nadřízeným byl však Zélanďan Phill. Tenhle kiwi pán strávil na horách přes 40 sezon, jde mnoho let ze zimy do zimy a pracoval opravdu po celém světě. Byl maximálně poctivej a férovej, vždycky měl připravenpou dobrou radu ze svých vážně bohatých zkušeností. Pracovat s takovým člověkem je vážně zážitek. Tady bych se mohl rozepisovat do nekonečna o všech skvelých kamarádech a lidech nejen z hory, se kterými jsme trávili čas. To by ale bylo na úplně jiný a stejně dlouhý článek.
ZÁVODY
Během sezony jsem se zůčastnil i tří akcí, které byly čistě o jibbingu. Ta první se konala přímo v Christchurch a byla to spiš taková exhibice. Celý to bylo v centru města u pizzerky a přihlásilo se asi 40 jezdců. Vypadalo to asi takhle: klasická konstrukce s rojezdem a dole na výběr buď bedýnka, nebo auto následované railem. Na ten však téměř nikdo nedojel, pač rozjezd byl menší než bylo potřeba. Byla to dobrá show, konalo se to večer, celý to rapově komentoval maorskej MC a k vidění bylo opravdu hodně. Z těch čtyřiceti lidí různejch národností jich jezdilo na závodní úrovni tak půlka, takže o drsný crashe nebyla nouze. Systém byl takový, že po prvních dvou hodinách jamu bylo vybráno 10 jezdců do finále, mezi které jsem se dostal. Následující hodinku to byla vážně podívaná, jelikož první cena bylo auto narvaný chlastem a redbullama. Díky tomu se jezdci pouštěli do dost ulítlejch věcí jako transfer z auta na bednu nebo 270 na kapotu 270 out. Autem nakonec odjel Zélanďan za kreativní ježdění bez pádu a za to že jako jedinej přejel i rail. Best trick vyhrál týpek za backflipa přes káru a odnes si za to 300 dolcu.
Druhým podnikem byl závod na domací půdě, tedy v Porters. Systém byl stejný, z 60 přihlášených šlo 15 do fajnlu. Úroveň ježdění byla díky perfektně připraveným překážkám a pardnímu počasí o dost vyšší a bylo k vidění spousty zajímavých jízd a triků. Přijelo i několik pozvaných riderů a mezi rozhodčíma seděl i olympijský reprezentant NZ z Turina. Podařilo se mi pár jízd a dostal jsem se do finále. V poslední jízdě kvaldy se mi povedla čistá 270 na street rail a já samou radostí zapomněl přibrzdit před duhou. Ta mě vykopla vysoko nad sebe a následně hluboko pod sebe, a to rovnou na šišku. Otřes mozku a naražený rameno, nejdřív jsem nevěděl kde jsem a nepoznal jsem ani Ryana. Nepomohl ani Redbull, ani helma, zkrátka finále jsem víceméně odpotácel. První místo si vyjel Kanaďan (jméno nevím) za hodně technický triky jako napr. backtail fs 270 out na duze či mctwist v kombinaci s handplantem na barelech. Rozhodčí to rozhodně neměli jednoduchý, protože padaly prasečinky typu backlip na streetu, fs 180 do nosepressu ss bs out v japonskym stýlku nebo transfer 270 do fs boardslidu na lámačce.
Třetí a poslední mnou navštívený kontest byl ve znamení japonskýho diktátu a odehrával se ve městě Methven, kam tito samurajové přijíždí na každoroční soustředění před jejich prašanovou zimou. Methven je zároveň základnou pro Mt.Hutt, což je největší středisko v Cantebury, dokonce mají i sedačku. Jednalo se o večerní exhibiční závod v centru městečka a o kvalitní podívanou zde bylo postaráno, a to nejen ze snb hlediska, ale i z pohledu kulturního. V rámci závodu byl totiž ohňostroj a maškarní. Sestavou to bylo dost podobné akci v Christchurch, ale větší rozjezdová rampa umožnovala i dojezd na druhou překážku, kerou byla mini quarter pipe a dřevěným kopingem. Před ní stála trojice překážek: lámaná bedna, street rail a šikmý box. Atmosféra byla fakt supr, přišlo se podívat tak 300 lidí, z nichž asi třicet skandovalo „Češi do toho“. Byli to vlekaři a instruktoři z Porters kteří mne přijeli podpořit a nadýchat se trochu živějšího městského ruchu(sex, drogy a rock’n'roll). Vítězem se stal malej burton Japončík, kterej se v první jízdě pokusil o bs rodeo do fs boardslidu a já se raději štípnul jestli se mi to nezdá. Asi na třetí pokus to odjel a zakončil handplantem na quarteru. Nechápal jsem. Takovejhle opičáků tam bylo více a tak byl dav přihlížejících opravdu ve varu. Triky jako backflip 180 na bednu 180 out jsem však již pozoroval jen jako divak. Finále se mě netýkalo. Následovala samozřejmě kalba a odjezd domů protože naši crew čekal ráno další pernej den nahoře.
Tak to by bylo k závodům. Každá akce byla v něčem jiná, jak urovní ježdění tak celkovou atmosférou. Dohromady to byla ale super zkušenost, protože jsem mohl zblízka vidět různorodost světového snowboardingu a seznámit se se spoustou lidí.
ZÁVĚREM
Zhodnotit sezonu na NZ jednou větou nejde. Ať si na to udělá každý svůj názor a to nejlépe přímo na místě, pač já osobně to můžu všem doporučit. Zima to byla celkem krátká, najezdili jsme okolo 60ti dní, z nichž deset opravdu stálo za to. Sněhu sice mohlo být víc, ale cejtim, že moje ježdění se zase někam posunulo. Nejcennější pro mne jsou však zkušenosti z pracovního prostředí, ať už jako instruktor, vlekař nebo shaper jsem se stal součástí teamu kde problém jednoho je i problém ostatnich. Měl jsem možnost vidět a poznat management střediska, který je opravdu jiný než u nás.Všichni se tu na sebe smějou, protože o to tu jde. Vytvořit atmosféru, kde je možný se odreagovat a v klidu si zajezdit. Nemluvím vůbec o dechuberoucí nádheře těhle zélandských končin a o tom, jak jsou tu ty hory rozlehlý a nekonečný.
Za to že jsem se zde mohl ocitnout děkuji zejména rodičům, že mě podporují v tom co dělám a taky mojí Kamilce, která má hlavní zásluhu na tom, že jsme tu práci vůbec dostali a změnila tak sny ve skutečnost. Velký dík také patří Lukáši Puchtovi (Snowbitch) za Chanex hadriky, které mi tu dobře sloužily a za slevy na ostatní vybavení.
Přeji vám všem zažít něco podobného jako my. Teď nás čeká léto a věřte, že Zéland toho má hodně co nabídnout i v této roční době: surfing, skateboarding, lezení či nádherný tramping. Vše je to umocněno tim, že Nový Zéland je opravdu vždycky v něčem nový. A proto vám tu evropskou zimu závidím jen trochu.
Čau Janík