Trip na Nový Zéland 1/2
Ahoj, tenhle článek bude vyprávět o naší nejen snowboardové cestě na Nový Zéland. Jmenuju se Honza Hůrka, je mi 22 let, jsem z Mariánskejch Lazní a ňakej ten pátek se věnuju ježdění. Miluju hory a poslední česká nesezona mě dokopala k tomu, co jsem měl již delsí dobu v plánu. Respektive co měla v plánu moje slečna Kamča, se kterou jsme posledních pár zim stravili instruktorováním ve Špindlu. Takže jsme po všech ouřednickejch útrapách zbalili krosny a prkna a v červnu se ocitli v zemi dlouhého bíleho mraku.
PRVNÍ DNY
Když se otevřely dveře letiště v Christchurch, šance na práci na horách byla mizivá. Z Čech se nám bohužel nepodařilo sehnat nic a podle webovek bylo vše již obsazeno. První týdny byly tedy plné nejistoty, vyřizování papírů, bydlení a průzkumu města. Vypadalo to, že si budeme muset najít fleka ve městě a na hory budem jezdit jen jako turisti. Už jsem měl i pár nabídek, ale žádnej med-uklízení,mytí apod. Zkrátka to vypadalo pěkně mizerně. Co se však ale nestalo…Po víceméně náhodném vyplnení formuláře, kterej jsme našli na netu, ale s dosti prošlým datumem, se na nás usmálo štěstí. Vzali nás v jednom středisku jako náhradu za zraněnou instruktorku. Respektive Kamcu, ale my jsme je ukecali, že tu pozici klidně budem shareovat, hlavne že budem na horách. Chtěli jsme totiž opravdu vypadnout z přeplněnýho města plnýho hamburgrů a plnoštíhlých lidí v teplákách. Tím pádem naše budoucnost rázem zrůžověla a já na chvíli uvěřil, že nahoře na obláčku opravdu nějakej ten strejda sedí.
HORY
Jižní ostrov je velice rozmanité místo co se tvaru přírody a počasí týká. Vnitrozemí je od severu k jihu poseté horama, udolíma a jezerama, ale nenajdete zde místo, odkud by to bylo k moři dál než 136 km. Zkrátka snowboarding a surfing v jednom dni zde není problém. Pohled na hory v kombinaci s neuvěřitelně krásnou oblohou bere dech. Tvarem jsou ty kopce podobný rakouskejm Alpám, stromy končí někde kolem 1000 mnm, tráva a všechny ostatní rostliny tak v 1600. Pak už jen sníh, skály a poušť šutrů. Jedinými živočichy, které můžete potkat při ježdění, jsou posum (přemnožená chlupatá potvora, kterou se tu všichni snaží přejet autem) a papusek Kea. Ten sem lítá za potravou, je zelenooranžový, v rozpětí má skoro metr, strašně řve a ničí všecno co najde – auta, boty, helmy… Počasí, jak už to na horách bývá, je zde nevyzpitatelné a může se změnit v minutě, většinou tu ale svítilo slunce, až to bylo podezřelý.
STŘEDISKA
Na NZ je zhruba 20 středisek.(check out www.brownbear.co.nz) Na severním ostrově jsou 3, všechny na aktivní sopce Mt.Ruapehu. Zbytek je rozesetý po jižáku. Asi půlka z nich jsou profláklá komerční střediska v okolí Queenstownu a Wanaky, kde v hlavní sezoně potkáte spostu snb profíků. Z těch nejznámějších resortu jsou to Cardrona, Treble Cone, Coronet Peak a Snowpark.nz. Snowpark.nz je největším parkem na jižní polokouli, letos tu byl mimo jiné celej mezinárodní tým Burtonu a konaj se zde TTR závody a hlavně legendární Burton New Zealand Open. Je to ale jenom malej kopeček s převyšením 100 metrů, uprosřed jedna čtyřsedačka a je tam vážně narváno a stojí to strašný peníze. To už je podle mne lepší vyrazit do těch vyšších a větších zařízení, třeba Treble Cone, ráj freeridingu, obrovský prostory, park tam je taky, ale hlavně toho prašánku je tam pro každýho dost. Nás však vítr zavál do krajiny jiné.Oblast se jmenuje Cantebury, je více ne severu, asi tak hodinku jízdy od Christchurch. Nachazejí se zde méně komerční střediska, z toho nejnavštěvovanější Mt.Hutt, MtLyford a konečně naše působište Porters. Dále jsou tu tzv. club fields. Zkuste si představit průměrné rakouské středisko, pak odbourejte všechny ty moderní kabinky, sedačky a restaurace a místo toho tam vlepte jedno lano. Prostě absolutní středověk. Zkrátka si koupíte či pujčíte takzvaný nutcracker a sedák, přijdete k lanu, cvak a svištíte dost punkovým rigolem vzhůru rychlostí tak trojnásobnou než běžnej vlek. Rolby tu nejsou, jen vy, snih a hory. Má to fakt svou atmosféru, v celým „středisku“ je tak sto lidi, ale prostory prašanózní jsou nekonečný. Taky ceny permic jsou tak dvakrát nižší než v Queenstown. Nejznámější clubfields jsou Boken River, Craigeburn a Temple Basin. Dalším a velmi podstatným rozdílem mezi středisky na NZ a u nás je vzdálenost a doprava od vaší postele k nástupu na vlek. V lepším případě je to do hodiny. V Cantebury neexistuje středisko s vesnicí pod kopcem. Zřídka kdy chata (lodge) ale o hotelu si nechte zdát. K lanovkám se jezdí prašnejma klikatejma kamenitejma cestama, kde je asfalt tabu. Na Temple Basin se jde dokonce z parkoviste k lanu hodinu pěšky.Když jsme jeli do Porters poprve, nevěřili jsme vlastním očím a potit jsem se přestal až nahoře. Je to vážně o hubu. Po cestě můžou většinou jen 4WD a vždy je třeba mít u sebe řetezy. Když mi pak řekli, že to je jedna z nejlepších cest na hory na Zelandě vůbec, uvědomil jsem si, jak rádi můžeme být za tu naší děrovanou asfaltku z Vrchlabí do Špindlu. Střediska se na noc zamykají a nahoře nikdo nezůstává, teda kromě rolbařů a papoušků. My jakožto personál jsme bydleli v nejbližší vesnici Springfield, asi 40m km od práce.
PORTERS
Středisko Porters (1340-2000 mnm) bylo založeno cca před 40ti lety a jeho největší boom nastal asi v posledních pěti letech. Z klasického klubového střediska Porter Heights se stalo místo otevřené větší sortě zákazníků. Od rodin s dětma až po freeridové experty, jelikož se zde nachází nejprudší neupravovaný ale hlídaný svah dostupný rovnou z kotvy na NZ. A to legendarní vyhlášená Big Mama. Letos to byla první sezona pod taktovkou nových majitelů a tak se děly progresivní změny. Umělé zasněžování na hlavní spodní sjezdovce, magic carpet pro začátečníky, nová kavarana a hlavně letos poprvé snowpark. Opět jsme byli překvapeni jakej je to tady rozdíl oproti Čechám či Evropě. Celej staff včetně vlekařů, instruktorů, skipatrolu i kavrny čítal tak 50 lidí. Taková velká rodina, kde se všichni znají a každou neděli pořádá manager střediska kalbu pro všechny. Za to ski school, sic malá, ale velmi profi. Aspoň na první pohled: vysílačky, stejný bundy, jmenovky, pravidelný meetingy… Na to jsme rozhodně nebyli zvyklí. Na druhou stranu to je ale továrna na peníze. Ve Špindlu bylo zvykem, ze si klient zaplati den či více, minimálně však tři hodinky. Tady dostane hoďku, max dvě a nazdar. Takže za den se dá zmáknout opravdu hodně lidí. Nejhorší jsou však pravidelné školní zájezdy. Na den přijedou obrovský autobusy, jejich řidiče jsem fakt nechápal jak to vyjeli, plný uřvaných fakanů či pubertálních slečinek. Tuto zvěrinu nejdřív hodinu obskakujete v půjčovně a pak se je pokoušíte přeřvat na svahu a za hodinu je naučit jezdit. Hrůza. Jinač jako instruktoři jsme na tom byli finančně nejhůře. Placený jste jen za odučenou hodinu, což občas bejvá krutý. Nahoru musíte každej den a někdy třeba ani není lekce. Jako vlekař nebo pracant v půjčovně máte zaplacenejch celejch 8 hodin. Avšak jako instruktor zas můžete pořád jezdit a jezdit, takže záleží na tom, o co vám jde víc-o prachy či o ježdění. Středisko samotný (www.skiporters.co.nz) se skládá ze dvou začátečnických plácků a pak tří kotev. Ano správně, žádná sedačka. Sjezdovky rolbovaný kolem kotev jsou docela vyživný, takový červenočerný. Avšak co je nej, jsou okolní neupravovaný trasy, kam vedou prorolbovany cesty a vše je lavinově zabezpečeno. Nutno totiž podotknout že Porters vzhledem ke své poloze a prudkosti je jedna velká lavinová časovaná bomba. Z vršku je paradní rozhled na zbytek Alp a kdyz je jasno tak lze videl i Mt .Cook, nejvyssi horu NZ.
SEZONA
Letošní sněhová nadílka však nevyšla našim snům o freeridingu vstříc. Ve srovnání s předchozí zimou to byla celkem katastrofa. Některá střediska vůbec neotevřela, zkrátka bylo to úplně stejné jako poslední zima v Čechách. Naštěstí pár přeháněk přece jen přišlo a v kombinaci s umělým sněhem byly v Porters nejlepší podmínky v Cantebury. Po sjezdovkách se jezdilo fajn, obzvláště po ránu, kdy tu nikdo nebyl. Na krásně křupavým manšestru jsme si to řezali mezi sloupama kotvy. Hora sice byla bílá, ale vrstva sněhu měla tak 30-40 cm a pod ní jen ostrý šutry. Tolik zničených prken a lyží jsem neviděl. Ja sám jsem svoji novou desku zrušil asi po tejdnu. Kamca po dvou. Z půjčovny sem si teda vzal to nejlepší co tam bylo, ale to neznamenalo bůhví co. Prostě žvejkací prkno pro začátečníky. Vzal jsem si kratší, aby byla větší sranda a začal jsem po resortu hledat co kde ojibbovat, přeskočit a tak. Zkrátka jsem se až na vyjímky přestěhoval do parku, aniž jsem zpočátku tušil, že se o něj nakonec budu i starat. V půlce sezony jsme se k naší ohromné radosti dočkali pár chumelenic. Konečně jsme mohli opustit manšester a okusit již zmíněný okolní zapudrovaný svahy. Sice se nedalo jezdit úplně všude, ale ski patrols vždy poradili kam se vydat a kde je to the best. Freeridovými hity sezony se stali Bluff face, hodně prudkej lavinovej svah asi kilak dlouhej a The Leaper, kratší svah se spoustou malejch skalek a šutrů. Jak jsem se již zmínil, lavinové nebezpečí na nás číhalo na každém kroku. Já jsem se o tom přesvědčil na vlastní kůži, když jsem urval lavinu na místě, kde to nikdo nečekal. Špacíroval jsem si to k jedny pláňce a najednou se přímo ode mne odtrhla 20 metrů široká deska a skončila hluboko pode mnou. Za A jsem se pěkně vyděsil, pač mě to mohlo vzít s sebou a za B jsem byl pěkně naštvanej, pač mi to sebralo všechen sníh a já musel dolů po svejch. Překvapila mě hlasitost takový laviny a když jsem viděl tu masu spadlýho sněhu, uvědomil jsem si, že jsem měl sakra kliku. Lavinový pole nakonec bylo použitý pro kurz horský služby. Koncem sezony také výrazně ubývalo lekcí a už jsme tolik neučili, což mělo za následek že nás šouplli k vleku. To byla celkem pohoda. Takový opalovaní se na slunku a nic nedělání a hlavně trocha jistýho výdělku.